Εχθές το βράδυ γύρισα ένα ζευγάρι κάλτσες που είχα δανειστεί πριν 7 μέρες
Ήμουν (πίσω) κολλητός με ένα παιδί, με τον οποιο σπάσαμε πριν 7 μέρες. Από τότε δεν μπορώ να πω ότι έχω βρει τέτοιου είδους συντροφιάς, αλλά το παλεύω. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να τον ξεπεράσω.
Περνούσαμε ώρες μαζί. Βλέπαμε ταινίες στο μονό κρεβάτι του, κάναμε κάνα μπάνιο μαζί αν το νερό δεν ήταν αρκετό για να κάνουν 2 άτομα χωριστά, αλλά το καλύτερο ήταν ότι με άφηνε να παίζω με τις πατούσες του.
Δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνος και μου την είχε δει και κάποιος όντας απόφοιτος ΕΠΑΛ. Σε αυτό μπορεί να φταίει και η στριτζο γκόμενα του, που του φούσκωνε τα μυαλά.
Πρόσφατα βάζοντας πλυντήριο, είδα ένα ζευγάρι κάλτσες του που είχα δανειστεί πριν 7 μέρες (όχι γιατί δεν είχα δικές μου, αλλά για να τις μυρίσω). Το σκέφτηκα 2-3 λεπτά και αφού πήρα μια γερή τζούρα από την ποδαριλα του, είπα να του τις γυρίσω (φυσικά απλυτες, σιγά μην ξοδέψω νερό για τις κάλτσες του μαλακα). Πήγα σπίτι του και σήκωσε το θυροτηλεφωνο η γκόμενα του και της είπα ότι είμαι το παιδί που έπαιζα με τις πατούσες του. Την άκουσα να φωνάζει "Μπάμπη τραβά πάρε τις κάλτσες σου από το ΑΜ".
Προς στιγμήν σκέφτηκα να κάτσω να τον δω, να δω αν τα πατουσακια του μεγάλωσαν, αν έκοψε τα νύχια του, έστω για μια τελευταία φορά. Αλλά μόλις τον άκουσα να κλάνει στις σκάλες δείλιασα και έφυγα και πήγα καπακι Μεταξουργείο.